18. De arme

Hoe heerlijk is het leven.
Zo gezellig van kou en armoe te zitten beven.
Te rammelen van de honger met een lege maag.
Gehuld in een mantel zonder kraag.
Zo vrij te mogen slapen onder de blote hemel.
Op 't stort eten te zoeken tussen 't rattengewemel.
Te liggen rillen met de koorts op het lijf.
'T is hier zo geestig dat staat buiten kijf.
De zon gaat op en de zon gaat onder.
Maar voor de arme gebeurd geen wonder.
En onweer is voor hem geen zegen.
Alleen het verlaten ploeteren in de regen.
Eenzaamheid is zijn beste vriend.
En waaraan heeft hij dat verdiend.
Nochtans heeft hij het zo niet gewild.
'T is hem gewoon op de schouders getild.
Als in vreemde bange dromen.
Is het in zijn leven gekomen.
'T is hem opgedrongen in het leven.
En schande is met hem verweven.
Alles schuift men op hem af.
Overal weggeborsteld als nutteloos kaf.
'T is niet eerlijk 't is niet fair.
Alleen omdat hij niet werd geboren als een miljonair.
Hij wordt overal weggejaagd als een redeloos dier.
'T is toch zo heerlijk leven hier.

Louis Victor