20. De foto van haar moeder

We zochten een foto op om een schilderij van te maken
Van mijn vrouw haar oude moeder die we verloren hadden
Geen gemakkelijke keus voor mijn vrouw, ze kon er niet uit geraken
Ik koos er dan zelf maar een uit, maar die vond ze niet mooi
En ik was daar zeer verwonderd over, wat scheelt daar aan
Ze staat er niet schoon op zei ze zie haar voorhoofd die plooi
Ik bekeek de foto opnieuw en dacht, ziet ze de schoonheid dan niet
Van dat oude versleten mensje, getekend door de tijd en het leven
Met en oude bril op de neus, op het einde van haar levenslied
Maar toen genoot ze daar nog van, een glimlach om haar oude mond
En veel rimpeltjes en kraaienpootjes die haar niets konden schelen
Ze zat daar op het terras haar wandelstok voor haar op de grond
Een tinteling van genoegen in haar ogen omdat ze op de foto mocht
Kijk nu toch eens goed zei ik naar dat oude goedaardige gezicht
Laat ons die maar nemen, en er werd niet verder meer gezocht
Maar mijn vrouw zag er toch nog altijd de schoonheid niet van in
Maar ik wel met dat grijze dunne haar, opgehouden door een diadeem
Dunne bleke lippen en een magere een beetje uitstekende kin
Ze zat daar versleten en oud maar ze glimlachte toch nog blij
Genietend van de vogels die zongen en haar blik zocht er naar
Kijk zei ze die duifjes daar die komen drinken die zijn van mij
Ze zei dat spreekwoordelijk omdat ze daar elke dag kwamen
Even maar waren ze daar om hun dorst te lessen en dan weer weg
Maar zelfs als ze in huis zat tuurde ze ernaar door de ramen
't Is waar vele rimpels doorgroefden het door het leven getekende gelaat
Maar ondanks alles was haar oude trouwe gezicht zo lief
Oud en gerimpeld maar zachtmoedig en stil zonder veel gepraat
En ik kon niet begrijpen dat ze die foto niet mooi had gevonden
Zie toch eens de tand des tijds getekend op haar oude gezicht
En toch glimlachend ondanks dat ze aan het zitten gebonden was
Om te lopen moest iemand haar helpen, maar klagen deed ze niet
Soms verbeet ze wel eens de pijn door een verkeerde stap of een draai
Maar dan glimlachte ze alweer, ook al doorstond ze wel verdriet
Nee ik begrijp niet dat men een foto van een mens lelijk kan vinden
Iedere foto van elk mens is toch mooi, of je nu jong bent of oud
Hij legt vast wat je bent of eruit ziet, om zich voor altijd met jou te binden
Een foto kan mislukt zijn door verkeerde bediening of door het licht
Maar een gewone foto is altijd mooi en is niet aan tijd gebonden
Het is een zuivere afdruk van je wezen naar het ware zijn gericht
Ik begrijp dan ook niet dat iemand beweerd mijn foto is niet mooi
Hij toont immers hoe je er uit ziet, het beeld van je eigen persoon
Maar men verwacht soms teveel van zichzelf of misschien teveel tooi
Nee een foto is puur en doet geen moeite om foutjes weg te steken
Als er niet mee geknoeid wordt natuurlijk, maar dat is niet zuiver
Maar een normale foto toont de mens zoals hij is, zoals ons moeder
Het oude vrouwtje, gerimpeld het gezicht omkaderd door haar grijze haar
De tinteling die in haar ogen blonk omdat ze op de foto wou
Haar foto is geschilderd intussen en siert een stukje wand aldaar
En ik ben fier op die foto, en hou van dat oude trouwe gezicht
Die foto van mijn vrouw haar moeder, die ik toen heb uitgezocht
Met die glimlach om haar mond haar oude ogen op de camera gericht
En elke keer als ik er naar kijk zie ik hoe mooi een oud mens kan zijn
Al is zij of hij gerimpeld en getekend door ouderdom en tijd
Nee ik zou die foto niet kwijt willen van onze lieve moeder mijn

Louis Victor, 2003