26. De oude eikebomen

Ik zie in mijn herinnering die rijzige bomen nog staan
Langs de oude met kasseien bestrate baan
Hun schaduw koelde ons af tijdens het spelen
En in hun kruinen hoorde ik de wielewaal kwelen
Nu nog hoor ik zijn melodieuze gorgelende klanken
Die ook de oudjes herkenden zittend op hun banken
Het waren stoere eiken, hoog dik sterk en mooi
Als wachters langs de weg met groene bladertooi
De mussen tjilpten en woonden zorgeloos in hun takken
Luid ruziemakend omdat ze wisten dat je ze niet kon pakken
Ze gingen nesten bouwen heel hoog tot gans in de top
Hen daar gaan roven dat haalde niemand in zijn kop
We speelden zo dikwijls verstoppertje achter hun dikke stam
Ze waren als een deel van ons, ik wist niet hoe dat kwam
Maar ja we waren ze zo gewend, ze waren er al heel ons leven
We werden groter en speelden niet meer achter de bomen
En het was al te laat toen het tot ons verstand was gekomen
En dan nog, wat konden wij gewone mensen daar tegen doen
De bomen verdwenen voor een breder weg. Het is niet meer als toen
't Is nu een betonnen baan met vier langgerekte grijze stroken
Er wonen andere mensen en van de bomen wordt niet meer gesproken
Maar diep in mijn herinnering zie ik ze nog altijd staan
Die statige eiken langs die vroegere oude kaseidebaan
En in gedachten hoor ik weer die gorgelende klanken van de wielewaal
En ik hoor die ruziemakende mussen met hun luid kabaal
Nee! Die mooie tijd en die prachtige bomen zal ik nimmer vergeten
Dat het zo zou aflopen, hoe konden wij als kinderen dat weten

Louis Victor