14. De oude man van Holland

Hé ! Zei mijn vrouw 't manneke is er niet
Nee antwoorde ik 't is mij ook opgevallen
't Is raar als ge hem niet ziet
We waren hem zo gewoon geworden
Daar op de bank voor dat plukje riet
Met zijn wandelstok in de hand
Of traag en behoedzaam
wandelend langs de kant
Ons vriendelijk nawuivend
met zijn stramme hand
Zou hij misschien ziek zijn vroeg mijn vrouw
Ik hoop toch zeker van niet
Het weder is misschien te grauw
We misten het manneken van Holand
We zagen hem hier zo getrouw
En telkens als we naar nederland reden
daar langs de hazewegel
groete hij ons tevreden
En keek hij ons heel lang na
Tot op de dag van heden
Hij was voor ons 't manneke van Holand
We spraken over hem als over een vriend
Als was hij met ons verwant
We verheugden ons hem te zien
Daar langs de groene kant
De week nadien was hij ook niet daar
We maakten ons zorgen
Want we vonden dat wel raar
Er zal toch zeker niets ergs met hem zijn
We misten zijn vriendelijk gebaar
Acht dagen later reden we er weer voorbij
Maar zijn bankje was weg
Het schokte mijn vrouw en mij
Maar voor het manneke van Holand
was het helaas voorbij
Als we nu nog naar nederland gaan
en we paseren daar weer
dan denken we daar aan
Aan zijn glimlach en zijn opgestoken hand
Voor ons was het veel te vroeg gedaan
We zagen hem nooit meer terug
't Was allemaal zo vlug gegaan
Zo verloren we onze onbekende vriend
Het oudje met zijn gebogen rug
We vonden het toch zo plezant
Hem goedendag toe te wuiven
Daar tussen de weiden en het land
Nog dikwijls zullen we aan hem denken
Het oude manneken van holand

Louis Victor