35. De zon

Verwonderd staarde ik vanmorgen naar buiten
Kijk nui zei ik tegen mijn vrouw ze is er de zon
En waarlijk ze scheen binnen door de ruiten
Sjonge ze is daar, ze durft zich toch nog tonen
't Werd wel tijd, 't was of er geen meer was
Maar toch, ja echt, ze zit daar weer te tronen
De kriebels schieten meteen in mijn kuiten
De tuin schiet het ineens door mijn kop
't Es 't moment he, en nui weer naar buiten
Nen oude hoed op en een versleten vest aan
Rap werkschoenen aan de voeten, en hop
We gaan ons nui toch ne keer laten gaan
Mijn enthousiasme werd algauw wat minder
Jonge jonge na zo ne hele winter in huis
Na wat kruiwagens voeren voelde ik al hinder
Maar ja 't is altijd zo he na zo ne lange winter
Altijd maar met die computer bezig newaar
En af en toe wat uitdraaien met de printer
't Is dus normaal dat he dat eerste werk
Sjonge zeg 't word elk jaar wat lastiger
Maar ik gebaar toch dat ik dat niet merk
Maar opgeven dat gaat natuurlijk niet
'k Ben nog maar amper een uurtje bezig
Wijl de vrouw mij door het raam bespied
Met een vermakelijk lachje om haar mond
Ze merk het wel dat ik het moeilijk heb
Opgeven! Ik zak nog liever door de grond
't Is ieder voorjaar weer hetzelfde waar
Die eerste dagen voel ik mij als gebroken
Maar na een week ben ik alweer klaar
Doch nu is het nog de eerste dag he mens
Die kruiwagens wegen gelijk honderd kilo
Dat het maar regende, dat was mijn wens
Maar nu het moest regenen wilde het niet
Die smerige zon bleef maar schijnen he
En verdwijnen leek nog niet voor subiet
Maar vent toch die uren gaan toch traag
Vent toch! 't Is alsof de tijd stil blijft staan
En die stomme zonne schijnd gestaag
Mijne rug he jong, en mijn schouders dan
De helse pijnscheuten schieten erdoor
Terwijl mij vrouwtje smalend lachen kan
Ik zie af gelijk een oud versleten paard
Zo sleurend aan een lastige handploeg
Met met grote moeite en pijn gepaart
Nog maar zo laat? Ik verschiet er van
Is da nui nog geen tijd om te stoppen
Ik weet niet hoelang ik da uithouden kan
'k He genoeg van spaden en da geploeg
'k Ben nog wa te vroeg begonnen waar
Allee toe zeg der is toch nog tijd genoeg
't Vrouwtje krijgt compassie met mij
Kom ne pot koffie drinken mee ne koek
Subiet wijveken, roep ik uitgelaten blij
Op nen tel vliegt de boel aan de kant
Vliege waar het vliegen wil, zo hopla
En ik was vlug het vuil van mijn hand
Hja van alle twee he da verstade wel
Rap die werkschoenen uit en in huis
Ik was deze keer werkelijk heel snel
Na het eerste potje koffie nog eentje
Een scheutje melk en een koekje erbij
En plotseling had ik een zeer teentje
Voor vandaag zal dat niet meer gaan
Vaneigens niet zei mijn vrouwtjelief
Laat de boel maar tot morgen staan
Haja he gelijk zei ik, 't zal een twa zijn
Morgen zal da weeral beter zijn waar
En morgen is het weer zonneschijn
Er was een fijn lachje op haar gezicht
Zonder er maar iets over te verklaren
Maar ik wist dat het tot mij was gericht
Dat ze mijn pijn doorzag al zei ik niets
Ze kent mij ook zo goed he mijn vrouw
Haar maak ik geen flauwe lolletjes diets
De zon scheen nog altijd even schoon
Ze leek van achter het glas veel mooier
Achter mij klonk een lied op zachte toon
'Als ik nog eens even tijd heb,' zo subtiel
'Dan begin ik er beslist eens aan,' ja zeg
Mee ne mens lachen is zeker uine stiel
Maar be nee ventje ik begrijp dat wel
Na azo ne lange winter binnenzitten he
Dat hangt de eerste dagen in ui vel
A ge weet het zei ik dat trooste mij wat
Maar morgen zal dat al wa beter zijn
Ik he da nogal wel ne keer gehad
Ja! De morgen nadien zat ze daar weer
De schoenen aan en den oude hoed op
En heel kalmtjes begonnen deze keer
Acht dagen heeft dat geduurd die pijn
En plots was dat verdwenen, foetsie
Weg! Verdwenen! Net als de zonneschijn
Zoede nui nie wa krijgen, de zon is weg
Nui da'k het were gewend benne waar
Verdwijnt ze weer zomaar zonder overleg
En daar komt de regen met bakken neer
Dan maar weer in huis, computeren he
Morgen is de zon er misschien toch weer

Louis Victor, 2009