44. De zwarte vogel

Jong en ferm zat een zwarte vogel op het dak
Luid te verkonden hoe sterk hij was
Flierefluitend orgelde hij zijn lied
Zorgeloos en overmoedig
Wild en zottig vloog hij zwierig naar een tak
Recht tegenover een raam met glas
Wat is dat zwart daar wat hij ziet
Toen floot hij overvloedig
Een tegenstander wipte ook daar op en neer
Ach een indringer hier in zijn gebied
Dat was natuurlijk ongehoord
Stout en onvervaard
Die hem zienderogen naaapte keer op keer
Die wandaad verdroeg hij verder niet
En was nu vreselijk verstoord
Met opgerichte staart
Nog eenmaal weerklonk een waarschuwing
Toen viel hij heel fel op die vijand aan
Maar hij had helaas niet gezien
Dat het zijn spiegelbeeld was
Zo botste hij in zijn geweldige voortstuwing
Tegen de ruit zeer hard en spontaan
Het was zo rond een uur of tien
Men hoorde brekend glas
Dat rinkelend en splinterend neerviel heel luid
Maar de felle zwarte vogel was dood
Er was alleen nog dat grote gat
In dat vuile oude raam
De zwarte dode vogel viel de ratten ten buit
Er bleef alleen maar een plekje rood
En een raam waar niets in zat
Een drama zonder naam
De volgende morgen reeds nog heel vroeg
Zat al een nieuwe zwarte vogel daar
Fris Jong en zingend luid en fel
Onbezorgd en vol moed
Dit is van mij, ga dus elders er is plaats genoeg
En waar vloog de jonge toen ook naar
Weer naar die tak zo heel snel
Maar hij zat daar goed
Want er was alleen een leeg raam zonder glas
Zichzelf daar in zien kon nu niet meer
Dat gevaar was nu geweken
En hij zong met gloed
Hij zag alleen dat rottende raam die daar was
En dat groot zwart gat natuurlijk weer
Er werd niet meer door gekeken
'T was stuk voorgoed
Lang nog lang nog zou dat raam daar staan
Maar de eerste vogel was vergeten
Uitgezongen was zijn lied
Verdwenen zijn stoere stem
Maar de nieuwe zwarte vogel zong voortaan
Niemand heeft van het drama geweten
En niemand had dus verdriet
Maar de jonge zwarte vogel zong met klem

Louis Victor, 2004