38. Een dagje aan de waterkant

Die dag! Nee die dag,vergeet ik nooit.
's Morgens reeds was mijn humeur vergooid
'k Zou gaan vissen met blij gemoed
Maar jongens wat trok ik een snoet.
De regen stroomde langs de ruiten.
En niemand kon daardoor naar buiten.
Het scheen te blijven duren
Terwijl ik bitter zat te turen.
Het water bleef maar stromen.
Wat zou er nu nog van vissen komen.
'k Werd zo op de proef gesteld.
Zo tergend lang gekweld.
En plots! Dan hield het op.
Vlug naar de auto in galop.
't Was nog niet gedaan met lijden
Toen ik in de modder begon te glijden.
Met scheve sprongen van wel meters ver
Sloeg ik daar pardoes omver.
'k Gleed op mijnen buik vooruit
De modder droop me van mijn snuit.
Dan maar schudden als een hond.
Het vuil vloog meters in het rond.
Maar vooruit dat houd me niet tegen.
Noch de modder noch de regen.
En eindelijk zat ik dan vol vuur
In mijn auto achter 't stuur.
Al werd het al wat later
Met frisse moed nu naar het water.
'k Was al kilometers verre
't Schoot me in mijn sterre
Wat ben ik toch ne stomme bengel
'k Vergat nu nog mijn hengel.
Met piepende banden dan gekeerd
En door venijnig ongeduld verteerd.
Naar huis en weer terug
Met 't klamme zweet op mijnen rug.
En na een uurtje rijden
Kwamen dan schijnbaar de schone tijden.
Want met de hengel in de hand
Stond ik dan eindelijk aan de waterkant.
He! Wat is dat daar voor raar gesis.
Komt dat van tussen 't lis.
Maar toen ik naar mijn auto keek
Was het net of hij tien centimeter lager leek.
't Was echter niet plezant
Want hij had een lekke band.
Dan maar vlug in de koffer gedoken
En een ander wiel gestoken.
En wonder boven wonder
Mijnen dobber ging juist onder.
Ik als de weerlicht naar beneden
En lap! Tot mijn middel het water in gegleden.
Wat kom ik vandaag toch allemaal tegen.
't Is begonnen met al die regen.
Toch schei ik er niet mee uit.
En zeker niet zonder buit.
'k Sta mezelve te verwijten.
Wanneer zullen ze nu nog eens bijten.
Met al dat geplas en gebaar
Kan 't wel duren tot volgend jaar.
Maar wat ziet mijn lodderig oog.
Het topeind van mijn roe die daar boog.
Met een vlugge tik sla ik aan
En laat hem dan even gaan.
Dan schiet hij vlug tussen 't riet.
En hoe het komt weet ik niet.
Al komt het dan ook ongepast
Maar gans mijnen boel zit vast.
Het wordt een getrek en geruk.
Straks gaat het lijntje stuk.
Na wat peuteren en wat morrelen
Begon er iets te borrelen.
Plots schoot de lijn omhoog
En beschreef een mooie boog.
Weet je wat ik ving.
Dat smerig rottig ding.
Wat moet ik daar nu mee doen .
Een oude herenschoen.
Ik smeet hem zo ver mogelijk in de lucht.
Ver van me af dienen bucht.
Hij kwam ginder ver met een plons.
Maar zwijg het blijft onder ons.
't Is waar, wat gebeurde is echt.
Vlak naast een slapend collega terecht.
De man schrok zich half zeegroen en bond.
En wipte minstens een halve meter van de grond.
Hij greep naar zijn hengel en trok
Zijn lijn naar omhoog met een snok.
Ik schoot meteen in een zeer luide lach.
Maar ach maar ach maar ach.
Daar trok de man heel galant
Een karper van negen kilo aan de kant.
Och kom zo ne grote is 't nu ook weer niet.
't Is maar zoals ge het beziet.
Ikzelf heb er zeker al een stuk of tien
Van wel elf kilo .......gezien.
En 'k moet zeggen zoals 't is
't Is toch ook een beetje mijnen vis,
Ik heb hem doen bijten
Door die schoen in 't water te smijten.
Ik hoop dat de volgende keer die man
Het zonder mijnen oude schoen ook kan.
Hela wat zie ik daar.
Mijnen dobber doet zo raar.
En ja hoor, hij ging er vandoor.
'k Kreeg er de kriebels van in mijn oor.
Een rukje en de vis zat aan de lijn.
Ooo, wat heerlijk! O hoe fijn.
Eerst wat drillen en dan in 't net.
Jongens jongens wat een pret.
Wat een kanjer wat een stuk.
Heb ik even toch geluk.
Een bliek van wel ne meter.
Wel..heu..vijftien centimeter klinkt wel beter.
En nu, zo nat en moe
Naar het liefste vrouwtje toe.
't Huis gekomen! Ge moogt het weten
Heb ik mijn vis gekuist om op te eten.
'k Heb hem gelegd op een teljoor.
En prompt ging de kat er mee vandoor.
Nu was heel mijnen dag vergooid.
Nee die dag, die dag vergeet ik nooit.

Louis Victor