39. Een dagje uit vissen

'T was nog heel vroeg in de morgen.
Het donker was nog niet helemaal verdreven door het licht.
En daar zaten we tussen 't lis verborgen.
Met de ogen op onze dobber gericht.
Zo met ons viertjes bij elkaar.
Ik als vader met mijn drie zonen.
Zo gezellig al tegaar.
Ja zo tevreden op onze bak te tronen.
Moeder de vrouw zat in de auto te breien.
Omdat 't buiten nog een beetje fris was.
Ondertussen vingen wij een paar blieken en een paar bleien.
En waren danig in onze sas.
Al vlug kwam het zonnetje er door.
Het verdreef de kilte.
En het duister ging teloor.
Terwijl wij zaten te genieten in stilte.
Wat een heerlijke tijd.
Midden in de zuivere natuur.
Zo zacht zo stil en wijd.
Zo vol kleur en zo puur.
De vlinders vlogen om ons heen.
En de krekels 't jirpten in het gras.
Een waterrat koerste over mijn been.
En dook toen in de plas
De zon scheen fel op onze kop.
Maar dat kon ons niet deren.
We zetten rap ons petje op.
Om ons daartegen te verweren.
Zalig was zo 'n dag langs 't water.
En tijd was van geen tel .
Was het nu vroeg of wat later.
Ons huisje vonden we wel.
En moeder de vrouw zorgde voor 't eten.
Een pic-nic in de open lucht.
Zoiets kan je niet rap vergeten.
Want dat was genen bucht.
Vissen wat was dat een vreugd.
Maar 't was dat niet alleen.
Samen in de natuur zijn ,ook dat deed deugd.
Met de zomerse schoonheid om ons heen.
De kleinste van mijn zonen
Dook met stoel en al in 't nat.
Hij proeste het uit in alle tonen.
Maar schelen kon 't hem nauwelijks wat.
We hebben hartelijk gelachen om dat geval.
'T was immers zeer ondiep aldaar.
En die duik zag toch zo mal.
Gevaar was er niet bij zo dicht bij elkaar.
We hebben die dag ons visje wel gevangen.
Maar dat was het voornaamste niet.
'T was gewoon een sfeer om naar te verlangen.
Als je er allemaal maar van geniet.

Louis Victor