64. Jantje de merel

Louis was lustig aan het schoffelen in de tuin.
Hij hield veel van zijn bloemen en planten.
Ze waren zo 'n beetje als zijn fortuin.
Het was op een zeer mooie dag.
Dat hij voor de eerste keer
Die eigenaardige onbevreesde merel zag.
Hij zat daar plots op een grote steen te fluiten.
Alsof hij hiermee zeggen wou.
Al de anderen moeten hier buiten.
En hij deed zijn bewering eer aan.
Want elke fluitende rasgenoot.
Joeg hij er met opgezette veren vandaan.
Telkens Louis in de tuin verscheen
Om te kruien of te schoffelen.
Was die merel daar meteen.
Nou kereltje, zei Louis, ben je dan niet bang van mij.
Het antwoord van de merel was een binnensmonds gefluit.
Maar hij week niet van Louis zijn zij.
Tijdens het kruien kwam hij tot bij Louis zijn hand.
Onbevreesd beestjes en wormpjes oppikkend.
En Louis vond dat heel plezant.
Pas toch maar op voor mensen beste vriend.
Zei Louis tegen Jantje zo noemde hij de merel.
Of ge komt aan een einde die ge eigenlijk niet verdiend.
Op een dag keek Louis verbaasd om zich heen.
Waar is Jantje nu toch.
'K ben hier ditmaal alleen.
Was hij toch ergens aan zijn einde gekomen?
Ik zie hem nergens in de tuin.
En ook niet in de struiken of de bomen.
Maar plots kwam Jantje uit de haag tevoorschijn.
Hap hap een paar friemelbeestjes en een worm.
En dan terug in rechte lijn.
Ach, zei Louis opgelucht, 't zit hier zo in elkaar.
Ge zit hier maar in mijn haag te nestelen .
En ge zit gij met jongen aldaar.
Ja hoor, nu kwam ook mevrouw merel mee.
Zij was wel niet zo tam.
Maar ze bleven komen met hun twee.
Toen hun jongen reeds waren grootgebracht.
Bleef Jantje merel bij Louis komen.
Een sterke gezonde kerel in volle pracht.
Louis zijn vrouw zei eens: Er was eens een Louis en een Jantje.
Louis lachte er vrolijk mee en vervolgde :
En ze leefden gelukkig met een bloemetje en een plantje.

Louis Victor