76. Onze witzwarte kater

Onze witzwarte kater houdt niet van water
Hij was altijd al een pure nattigheids hater
Het is een lieve dikke luiaard van een kat
Maar toch de schrik van elke muis of rat
Opeten doet hij niet, hij is meer gewent
Meneer eet alleen zijn merk, heel gekend
Die vieze beesten opeten! Wat dacht je wel
Tja! Hij heeft rare streken in zijn kattenvel
Maar ja he wat doe je er aan, hij is zo lief
Hij kan toch geen honger lijden die hartendief
En hij kan daar zo vurig om bedelen ook
Je moet iets geven of je raakt van de kook
Hij kijkt je met zijn grote katerogen aan
Wie kan daar eigenlijk nog aan weerstaan
Zeg nou zelf, als je vers uit het doosje kan eten
Moet je toch niet van die vieze beesten weten
Hij draait zo poezelig ronkend langs mijn benen
En wentelt zich op de zon gewarmde stenen
Bij het onkruid wieden steekt hij een pootje toe
Door mijn handen aan te vallen zo af en toe
Of hij gaat liggen zonnen op een betonnen brug
Soms in een krul of lang uitgestrekt op zijn rug
Dan loert hij stil naar mij met een loom gebaar
Af en toe likkend over zijn glanzend lang haar
Op een dag was ik onzen Dikken opeens kwijt
O mens toch, onzen Dikken weg, wat een spijt
Met bedrukt hart zocht ik wat rust op het terras
Toen ontdekte ik onze langharige lieverd pas
Daar stond zo'n open haard, daar pal in de zon
Je weet wel zo'n soort urn zo rond als een ton
Met een gat onderaan voor een licht vuurtje
Daarin dutte onzen kater rustig zijn vieruurtje
Ik was blij, zo blij als een mens maar blij zijn kan
En ik dacht, daar maak ik direct wat foto's van
Maar meneertje stoorde zich daar niet aan
Hij sliep rustig door en liet mij maar begaan
Had hij kunnen weten dat ik zo naar hem zocht
Dan had hij mij zeker zo genen toer verkocht
Daarvoor is onzen gevlekte Dikken veel te lief
Dat zou hij alleszins niet doen die hartendief

Louis Victor