92. Waar is die heerlijke kindertijd toch gebleven

Waar is het onschuldig geluk van die heerlijke tijd van dat kind gebleven
Toen alles nog zo wonderbaar was zo eerlijk en mooi en opwindend was
En nog zoveel dromen te wachten lagen in de toekomst van het leven
Toen een vlinder nog een wonder was en een bijtje iets bijzonders leek
Een glanzend rode appel in de hand, een gevoel van vreugde opriep
Een stekelbaarsje je verukt deed voorover buigen kijkend in de beek
Het deed pijn langzaam volwassen te worden, de werkelijkheid te zien
Dat de mensen niet echt zo vriendelijk waren, en dat er oorlog bestond
En dat de toekomst van de mens maar een raadsel was van misschien
Een vlinder! Dat had niets te betekenen, en bijtjes zijn er haast niet meer
En baarsjes in de beek? Helaas is een zwarte stinkend riool geworden
En die mooie rode glanzende appel, nu zoveel keren bespoten meneer
Waar is die heerlijke kinderlijke blijdschap gebleven, toen alles mooi leek
Toen je nog geen haat verwachte, en stress angst en leed niet bestond
Dat je aan de hand van vader of moeder de wereld met blijheid bekeek
Ik keek vol afschuw en pijn toe toen ik moeder op een dag zag wenen
Hoe kon dat nou, zo'n lieve moeder, hoe kon dat nu eigenlijk bestaan
Ik zag haar schouders schokken van het leed wankelend op haar benen
Mijn lieve moeder die weende, ik begreep er niets van ze moet gelukkig zijn
Ik was bang en het schokte mij, en ik heb het ook nooit geweten waarom
Maar ik ben dat nooit meer vergeten, en nu nog, ja nu nog doet het pijn

Louis Victor