4. Waarom toch.

De duifjes en schoonmoe
Een oud vrouwtje
Versleten en moe
In haar zetel zat ze daar
Stil te dagdromen
Werken kon ze niet meer
Ze had haar pensioentje verdiend
Alwas dat niet veel
Maar ze was ermee content
Ze had ook niet veel nodig
Rusten deed ze meestal
Turend door de ruiten
Twee tortels streken neer
Aan het vijvertje buiten
Een glimlach sierde haar oude mond
Kijk! Zei ze, mijn duifjes zijn daar
Ze komen elke dag
Om mij goedendag te zeggen
En wie was ik, om dat te weerleggen
Ze zei dat zomaar
Want ze meende dat niet
Ze was niet achterlijk hoor
Maar ze kwamen drinken
En ze vond daar haar plezier in
Dag in dag uit waren ze daar
En telkens die glimlach weer
Kijk mijn duifjes zijn daar
Haar ogen lichten op
Telkens ze de duifjes zag
Ze wreef vergenoegt haar handen
Morgen komen ze weer
Morgen gaan ze hier weer landen
De gazet lezen kon ze nier meer
Haar ogen vertikten dat
En een bril hielp evenmin
Maar die duifjes die zag ze wel
De juiste afstand voor haar ogen
En ze bestudeerde ze
Totdat ze weer wegvlogen
Maar ze was blij
Ze had haar duifjes weer gezien
Al bleven ze nooit lag
Een minuutje of vijf of tien
Het waren mooie momenten
In haar stille bestaan
Het bezoek van haar duifjes
Al wisten ze niets van haar bestaanLouis Victor